ნინო მგალობლიშვილის თარგმანები

001

წამოდექ, ყრმაო, _ განთიადის ჩამოდგა ჟამი,

სიცოცხლის ლხინით აელვარდეს ეგ წმინდა ჯამი,

წამის წამია ჯილდო მყოფთა ამა ქვეყნისა,

ბევრიც ეძებო, ვერ იპოვო მაგგვარი წამი.

002 

«ზღვას მომაშორეს», – ქვითინებდა პატარა წვეთი,

დარდს მისას ზღვისა ღიმი ედგა, ვით ნათლის სვეტი:

ერთნი ვართ ყველა, ერთმანეთით მიწყივ ვივსებით,

ნუ სევდიანობ, – განშორება წუთია კენტი.

003^

ომარ ხაიამ, ყისმათს არ აქვს ხათრი და რიდი,

შენი დაჩაგვრა მისთვის ცოდვა არ არის დიდი,

შესვი ბროლიდან ბროლბადაგი, ბროლს სიცოცხლისას

გადაგიმსხვრევდეს ვიდრე იგი, – მშვიდი და ფლიდი.

004 

სიზმარში, ერთხელ, მომეყურა ბრძენის ხმა დილით:

«რა ხეირია ძილში, ნეტავ; რით არის ტკბილი?!

უწყოდე: ყველა, _ რაც სიკვდილს ჰგავს,

– უნდობარია, წამოიმართე, მიწის ქვეშაც გეყოფა ძილი».

005 

ვით მომსკდარი ნიაღვარი, ვით ხორშაკი ველთა,

გაფრენილან დღენი ჩვენნი, მოფრენილა ელდა;

სანამ პირში სული მიდგას, ორს არ ვნაღვლობ მარტო:

რაც წასულა, – იმ დღეებს და – დღეთ ჯერ მოუსვლელთა!

006 

ვისაც ერთი მადლიანი პური აქვს,

სათავისო წილკერძი და ყურე აქვს,

არც მონაა, არც ბატონი არვისი,

ნეტავ იმას რაღა დასამდური აქვს?!

007 

მითხარ, ამქვეყნად გეგულება შენ უცოდველი?_

თუ არა ცოდვით, _ ვით მოჭამეს წუთისოფელი?! 

კარგი, მე გცოდე და შენც ცუდად გადამიხადე!_

რითიღა ვსხვაობთ, ერთი, მითხარ, – პასუხს მოველი.

008 

უეჭვოსა და ეჭვის მზღვარი ერთი სუნთქვაა!

თავად სარწმუნოც და საეჭვოც ერთი სუნთქვაა!

ეს ერთი სუნთქვა საკმარია სიხარულისთვის, –

აზრიც ყოფისა, ჩემო ძმაო, ერთი სუნთქვაა.

009 

შევხარი ღვინოს და აროდეს არა ვარ მთვრალი,

უჯიათობის არ მამძიმებს მე ცოდვა-ბრალი;

ღვინოს თუ შევტრფი, მარტო იმად, რათა შენსავით, 

ამპარტავნობის ცოდვით, მეც არ დამიდგეს თვალი.

010 

ამ ჩვენს მუხთალ დროს აღარ ფასობს ჭკუა-გონება,

ურცხვად ტკბებიან, შეიძინეს რაკი ქონება;

დამისხი ღვინო; მოდი, ერთი, –

ჭკუას ჩავკარგავ, იღბალი ჩემკენც მოიხედავს, მოეწონება.

011 

შემწეს დავეძებ, _ შემწეობა სად არის შენი?

მძიმე უკუნი ჩამოწვა და ჩაბნელდა გული,

«მორჩილი ვიყო და სამოთხე მექნება სრული»?! –

ეს ვაჭრობას ჰგავს! წყალობა კი სად არის შენი?! 

012 

ამ საწუთროში მამხილებლის თვალი სად არი?

კაცთა, – მოსულთა და წასულთა, _ კვალი სად არი?

გული დაგული, დადაგული, – გული უბიწო

დაიფერფლება, დაიფერფლა... კვამლი სად არი?

013

გულმოწყალეო, შენი ძალა არის სიკეთე, –

სამოთხის ბჭენი რად ჩარაზე, რა გამიკეთე?

თვინიერი რომ მოგეწონოს, ეგ რა მადლია?

ცოდვილს მიწამლო, შემეწიო, – აი, სიკეთე!

014

ღვინო ჩააქრობს ქედმაღლობას მზვაობარისა,

მას ძალუძს მხოლოდ გატოლება მთის და ბარისა,

ეშმაკს ამ ღვინის ერთი ყლუპიც რომ დაელია,

ერთგული კაცი იქნებოდა მეგობარისა..